Bridging Continents: The Evolving Dynamics of Trade and Investment Between Africa, China, and Europe
Bridging Continents: The Evolving Dynamics of Trade and Investment Between Africa, China, and Europe
Written by
Pieter Verstraete
11 min read
11 min read
11 min read
Published in Trends busines magazine, original Dutch version below
Published in Trends busines magazine, original Dutch version below
Published in Trends busines magazine, original Dutch version below
Bridging Continents: The Evolving Dynamics of Trade and Investment Between Africa, China, and Europe
In my hometown I share a coffee and a good conversation with an old school friend I haven’t seen in years. As a Belgian with Guinean roots, he focuses as a banker on financing the growing trade between Europe and Africa. The increased interest in Africa as a potential growth market—The Economist even called it "the new scramble for Africa" in 2019—keeps him busy. By 2025, the continent will have a population of 1.5 billion, with a young, rapidly growing population and a rising middle class. In our conversation, China's role in this story also comes to the fore.
Africa plays a strategic role for China. Access to African agricultural land is crucial for China's food security, while oil from countries like Angola and Nigeria supports the energy needs of Chinese industry. Moreover, Africa holds valuable minerals such as cobalt, copper, and lithium, essential for China's high-tech export economy. However, the simplistic view that Africa is merely a colony for China's exploitation is inaccurate. The growing population and emerging middle class present a promising new market for Chinese products like smartphones, medical equipment, wind farms, and electric vehicles. In African nations, China also finds partners to promote "de-dollarization," the movement to reduce dependence on the US dollar in international trade and finance.
Another misconception is that the Chinese government is solely interested in financing debt-laden mega-projects in Africa to burden African countries with unsustainable debts, making them politically dependent. Recent analyses counter this so-called "debt-trap diplomacy" narrative. Chinese lenders account for only 12% of Africa's foreign debt—a smaller share than that of multilateral organizations or private creditors. This diversified debt profile limits the influence of any single creditor.
With a cooling Chinese economy and increasing pressure on domestic consumption, it is also difficult for the Chinese government to justify such large foreign investments to its population—investments that often require debt restructuring or cancellation in the end. China has a vested interest in sustainable partnerships focused on trade and investments with real economic returns. Xi Jinping described the new generation of Belt and Road Initiative (BRI) projects as "small but beautiful," emphasizing a shift toward scalable, sustainable investments. During the most recent China-Africa Cooperation Forum last September in Beijing, a $50.7 billion package of credit lines and investments was announced, aimed at trade and economic growth.
By the way, African leaders are certainly not blindly following the Chinese. They resist unfavorable deals, worry about Chinese influence (debates about bans on TikTok and Huawei exist there too), and play various powers—the West, emerging India, Russia, and China—against each other to secure the best deals. The relationship between China, Africa, and the West need not be a zero-sum game. China, for instance, works with international financial institutions to address Africa’s debt burdens, promoting both African stability and investment security. European companies can build on Chinese investments in roads, ports, and power plants to expand their own trade relations with Africa. And what else can they do? "Decide faster—without condescension—and act more quickly after making a decision," advises my old school friend, listing the main frustrations of his African business partners with Europeans.
De Evoluerende Dynamiek van Handel en Investeringen Tussen Afrika, China en Europa
In Koksijde deel ik een koffie en een goed gesprek met een oude schoolvriend die ik jaren niet meer heb gezien. Als Belg met Guinese wortels richt hij zich als bankier op het financieren van de groeiende handel tussen Europa en Afrika. De toegenomen interesse in Afrika als potentiële groeimarkt – The Economist noemde het in 2019 zelfs “the new scramble for Africa” – houdt hem volop bezig. Het continent zal in 2025 1,5 miljard inwoners tellen, heeft een jonge, snel groeiende bevolking en een toenemende middenklasse. In ons gesprek komt ook de rol van China naar voren in dit verhaal.
Afrika speelt een strategische rol voor China. Toegang tot Afrikaanse landbouwarealen is van cruciaal belang voor China’s voedselzekerheid, terwijl olie uit landen zoals Angola en Nigeria de energiebehoeften van de Chinese industrie ondersteunt. Bovendien beschikt Afrika over waardevolle mineralen zoals kobalt, koper en lithium, die essentieel zijn voor China’s hoogtechnologische exporteconomie. Het simplistische beeld dat Afrika voor China maar een wingewest is, klopt echter niet. De groeiende bevolking en een opkomende middenklasse biedt een nieuwe en beloftevolle afzetmarkt voor Chinese producten als smartphones, medische apparatuur, windmolenparken en elektrische voertuigen. In de Afrikaanse landen vindt China partners in het bevorderen van de "dedollarisatie," de beweging om de afhankelijkheid van de Amerikaanse dollar in internationale handel en financiën te verminderen.
Een tweede misvatting is dat de Chinese overheid enkel uit is op het financieren van met schulden beladen megaprojecten in Afrika, met de bedoeling Afrikaanse landen te overladen met onhoudbare schulden en hen zo politiek afhankelijk te maken. Recente analyses weerspreken dit zogenoemde “debt trap diplomacy”-narratief. Chinese kredietverstrekkers maken slechts 12% van de Afrikaanse buitenlandse schuld uit – een kleiner aandeel dan dat van multilaterale organisaties of particuliere kredietverstrekkers. Het gediversifieerde schuldprofiel beperkt de invloed van een enkele schuldeiser.
Met een afkoelende Chinese economie en een groeiende druk op binnenlandse consumptie is het voor de Chinese overheid bovendien lastig zich te verantwoorden bij haar bevolking voor zulke buitenlandse megainvesteringen – die op het einde toch vaak herstructurering of kwijtschelding van de schulden vereisen. China heeft dus zelf belang bij duurzame partnerschappen gericht op handel en investeringen met reëel economisch rendement. Xi Jinping omschreef de nieuwe generatie projecten van het Belt and Road Initiative (BRI) als “klein maar prachtig” om te benadrukken dat de focus ligt op schaalbare, duurzame investeringen. Tijdens het laatste China-Afrika-samenwerkingsforum afgelopen september in Beijing werd dan ook een pakket van $50,7 miljard aan kredietlijnen en investeringen afgeklopt, gericht op handel en economische groei.
Trouwens, Afrikaanse leiders gaan zeker niet blindelings mee met de Chinezen. Ze bieden weerstand bij ongunstige deals, maken zich zorgen over Chinese invloed (discussies over bans op TikTok en Huawei bestaan daar ook) en spelen verschillende grootmachten – het Westen, opkomend India, Rusland en China – tegen elkaar uit om de beste overeenkomst te verkrijgen. De relatie tussen China, Afrika en het Westen moet geen zero-sum-verhouding zijn. China werkt bijvoorbeeld met internationale financiële instellingen samen om Afrikaanse schuldenlasten aan te pakken, wat zowel Afrikaanse stabiliteit als investeringszekerheid bevordert. Europese bedrijven kunnen voortbouwen op Chinese investeringen in wegen, havens en energiecentrales om hun eigen handelsbetrekkingen met Afrika uit te breiden. En wat kunnen ze nog doen? “Sneller beslissen” – zonder betutteling – “en na een beslissing sneller handelen,” luidt het advies van mijn oude schoolkameraad, die de voornaamste frustraties oplijst van zijn Afrikaanse zakenpartners over Europeanen.
Bridging Continents: The Evolving Dynamics of Trade and Investment Between Africa, China, and Europe
In my hometown I share a coffee and a good conversation with an old school friend I haven’t seen in years. As a Belgian with Guinean roots, he focuses as a banker on financing the growing trade between Europe and Africa. The increased interest in Africa as a potential growth market—The Economist even called it "the new scramble for Africa" in 2019—keeps him busy. By 2025, the continent will have a population of 1.5 billion, with a young, rapidly growing population and a rising middle class. In our conversation, China's role in this story also comes to the fore.
Africa plays a strategic role for China. Access to African agricultural land is crucial for China's food security, while oil from countries like Angola and Nigeria supports the energy needs of Chinese industry. Moreover, Africa holds valuable minerals such as cobalt, copper, and lithium, essential for China's high-tech export economy. However, the simplistic view that Africa is merely a colony for China's exploitation is inaccurate. The growing population and emerging middle class present a promising new market for Chinese products like smartphones, medical equipment, wind farms, and electric vehicles. In African nations, China also finds partners to promote "de-dollarization," the movement to reduce dependence on the US dollar in international trade and finance.
Another misconception is that the Chinese government is solely interested in financing debt-laden mega-projects in Africa to burden African countries with unsustainable debts, making them politically dependent. Recent analyses counter this so-called "debt-trap diplomacy" narrative. Chinese lenders account for only 12% of Africa's foreign debt—a smaller share than that of multilateral organizations or private creditors. This diversified debt profile limits the influence of any single creditor.
With a cooling Chinese economy and increasing pressure on domestic consumption, it is also difficult for the Chinese government to justify such large foreign investments to its population—investments that often require debt restructuring or cancellation in the end. China has a vested interest in sustainable partnerships focused on trade and investments with real economic returns. Xi Jinping described the new generation of Belt and Road Initiative (BRI) projects as "small but beautiful," emphasizing a shift toward scalable, sustainable investments. During the most recent China-Africa Cooperation Forum last September in Beijing, a $50.7 billion package of credit lines and investments was announced, aimed at trade and economic growth.
By the way, African leaders are certainly not blindly following the Chinese. They resist unfavorable deals, worry about Chinese influence (debates about bans on TikTok and Huawei exist there too), and play various powers—the West, emerging India, Russia, and China—against each other to secure the best deals. The relationship between China, Africa, and the West need not be a zero-sum game. China, for instance, works with international financial institutions to address Africa’s debt burdens, promoting both African stability and investment security. European companies can build on Chinese investments in roads, ports, and power plants to expand their own trade relations with Africa. And what else can they do? "Decide faster—without condescension—and act more quickly after making a decision," advises my old school friend, listing the main frustrations of his African business partners with Europeans.
De Evoluerende Dynamiek van Handel en Investeringen Tussen Afrika, China en Europa
In Koksijde deel ik een koffie en een goed gesprek met een oude schoolvriend die ik jaren niet meer heb gezien. Als Belg met Guinese wortels richt hij zich als bankier op het financieren van de groeiende handel tussen Europa en Afrika. De toegenomen interesse in Afrika als potentiële groeimarkt – The Economist noemde het in 2019 zelfs “the new scramble for Africa” – houdt hem volop bezig. Het continent zal in 2025 1,5 miljard inwoners tellen, heeft een jonge, snel groeiende bevolking en een toenemende middenklasse. In ons gesprek komt ook de rol van China naar voren in dit verhaal.
Afrika speelt een strategische rol voor China. Toegang tot Afrikaanse landbouwarealen is van cruciaal belang voor China’s voedselzekerheid, terwijl olie uit landen zoals Angola en Nigeria de energiebehoeften van de Chinese industrie ondersteunt. Bovendien beschikt Afrika over waardevolle mineralen zoals kobalt, koper en lithium, die essentieel zijn voor China’s hoogtechnologische exporteconomie. Het simplistische beeld dat Afrika voor China maar een wingewest is, klopt echter niet. De groeiende bevolking en een opkomende middenklasse biedt een nieuwe en beloftevolle afzetmarkt voor Chinese producten als smartphones, medische apparatuur, windmolenparken en elektrische voertuigen. In de Afrikaanse landen vindt China partners in het bevorderen van de "dedollarisatie," de beweging om de afhankelijkheid van de Amerikaanse dollar in internationale handel en financiën te verminderen.
Een tweede misvatting is dat de Chinese overheid enkel uit is op het financieren van met schulden beladen megaprojecten in Afrika, met de bedoeling Afrikaanse landen te overladen met onhoudbare schulden en hen zo politiek afhankelijk te maken. Recente analyses weerspreken dit zogenoemde “debt trap diplomacy”-narratief. Chinese kredietverstrekkers maken slechts 12% van de Afrikaanse buitenlandse schuld uit – een kleiner aandeel dan dat van multilaterale organisaties of particuliere kredietverstrekkers. Het gediversifieerde schuldprofiel beperkt de invloed van een enkele schuldeiser.
Met een afkoelende Chinese economie en een groeiende druk op binnenlandse consumptie is het voor de Chinese overheid bovendien lastig zich te verantwoorden bij haar bevolking voor zulke buitenlandse megainvesteringen – die op het einde toch vaak herstructurering of kwijtschelding van de schulden vereisen. China heeft dus zelf belang bij duurzame partnerschappen gericht op handel en investeringen met reëel economisch rendement. Xi Jinping omschreef de nieuwe generatie projecten van het Belt and Road Initiative (BRI) als “klein maar prachtig” om te benadrukken dat de focus ligt op schaalbare, duurzame investeringen. Tijdens het laatste China-Afrika-samenwerkingsforum afgelopen september in Beijing werd dan ook een pakket van $50,7 miljard aan kredietlijnen en investeringen afgeklopt, gericht op handel en economische groei.
Trouwens, Afrikaanse leiders gaan zeker niet blindelings mee met de Chinezen. Ze bieden weerstand bij ongunstige deals, maken zich zorgen over Chinese invloed (discussies over bans op TikTok en Huawei bestaan daar ook) en spelen verschillende grootmachten – het Westen, opkomend India, Rusland en China – tegen elkaar uit om de beste overeenkomst te verkrijgen. De relatie tussen China, Afrika en het Westen moet geen zero-sum-verhouding zijn. China werkt bijvoorbeeld met internationale financiële instellingen samen om Afrikaanse schuldenlasten aan te pakken, wat zowel Afrikaanse stabiliteit als investeringszekerheid bevordert. Europese bedrijven kunnen voortbouwen op Chinese investeringen in wegen, havens en energiecentrales om hun eigen handelsbetrekkingen met Afrika uit te breiden. En wat kunnen ze nog doen? “Sneller beslissen” – zonder betutteling – “en na een beslissing sneller handelen,” luidt het advies van mijn oude schoolkameraad, die de voornaamste frustraties oplijst van zijn Afrikaanse zakenpartners over Europeanen.
Bridging Continents: The Evolving Dynamics of Trade and Investment Between Africa, China, and Europe
In my hometown I share a coffee and a good conversation with an old school friend I haven’t seen in years. As a Belgian with Guinean roots, he focuses as a banker on financing the growing trade between Europe and Africa. The increased interest in Africa as a potential growth market—The Economist even called it "the new scramble for Africa" in 2019—keeps him busy. By 2025, the continent will have a population of 1.5 billion, with a young, rapidly growing population and a rising middle class. In our conversation, China's role in this story also comes to the fore.
Africa plays a strategic role for China. Access to African agricultural land is crucial for China's food security, while oil from countries like Angola and Nigeria supports the energy needs of Chinese industry. Moreover, Africa holds valuable minerals such as cobalt, copper, and lithium, essential for China's high-tech export economy. However, the simplistic view that Africa is merely a colony for China's exploitation is inaccurate. The growing population and emerging middle class present a promising new market for Chinese products like smartphones, medical equipment, wind farms, and electric vehicles. In African nations, China also finds partners to promote "de-dollarization," the movement to reduce dependence on the US dollar in international trade and finance.
Another misconception is that the Chinese government is solely interested in financing debt-laden mega-projects in Africa to burden African countries with unsustainable debts, making them politically dependent. Recent analyses counter this so-called "debt-trap diplomacy" narrative. Chinese lenders account for only 12% of Africa's foreign debt—a smaller share than that of multilateral organizations or private creditors. This diversified debt profile limits the influence of any single creditor.
With a cooling Chinese economy and increasing pressure on domestic consumption, it is also difficult for the Chinese government to justify such large foreign investments to its population—investments that often require debt restructuring or cancellation in the end. China has a vested interest in sustainable partnerships focused on trade and investments with real economic returns. Xi Jinping described the new generation of Belt and Road Initiative (BRI) projects as "small but beautiful," emphasizing a shift toward scalable, sustainable investments. During the most recent China-Africa Cooperation Forum last September in Beijing, a $50.7 billion package of credit lines and investments was announced, aimed at trade and economic growth.
By the way, African leaders are certainly not blindly following the Chinese. They resist unfavorable deals, worry about Chinese influence (debates about bans on TikTok and Huawei exist there too), and play various powers—the West, emerging India, Russia, and China—against each other to secure the best deals. The relationship between China, Africa, and the West need not be a zero-sum game. China, for instance, works with international financial institutions to address Africa’s debt burdens, promoting both African stability and investment security. European companies can build on Chinese investments in roads, ports, and power plants to expand their own trade relations with Africa. And what else can they do? "Decide faster—without condescension—and act more quickly after making a decision," advises my old school friend, listing the main frustrations of his African business partners with Europeans.
De Evoluerende Dynamiek van Handel en Investeringen Tussen Afrika, China en Europa
In Koksijde deel ik een koffie en een goed gesprek met een oude schoolvriend die ik jaren niet meer heb gezien. Als Belg met Guinese wortels richt hij zich als bankier op het financieren van de groeiende handel tussen Europa en Afrika. De toegenomen interesse in Afrika als potentiële groeimarkt – The Economist noemde het in 2019 zelfs “the new scramble for Africa” – houdt hem volop bezig. Het continent zal in 2025 1,5 miljard inwoners tellen, heeft een jonge, snel groeiende bevolking en een toenemende middenklasse. In ons gesprek komt ook de rol van China naar voren in dit verhaal.
Afrika speelt een strategische rol voor China. Toegang tot Afrikaanse landbouwarealen is van cruciaal belang voor China’s voedselzekerheid, terwijl olie uit landen zoals Angola en Nigeria de energiebehoeften van de Chinese industrie ondersteunt. Bovendien beschikt Afrika over waardevolle mineralen zoals kobalt, koper en lithium, die essentieel zijn voor China’s hoogtechnologische exporteconomie. Het simplistische beeld dat Afrika voor China maar een wingewest is, klopt echter niet. De groeiende bevolking en een opkomende middenklasse biedt een nieuwe en beloftevolle afzetmarkt voor Chinese producten als smartphones, medische apparatuur, windmolenparken en elektrische voertuigen. In de Afrikaanse landen vindt China partners in het bevorderen van de "dedollarisatie," de beweging om de afhankelijkheid van de Amerikaanse dollar in internationale handel en financiën te verminderen.
Een tweede misvatting is dat de Chinese overheid enkel uit is op het financieren van met schulden beladen megaprojecten in Afrika, met de bedoeling Afrikaanse landen te overladen met onhoudbare schulden en hen zo politiek afhankelijk te maken. Recente analyses weerspreken dit zogenoemde “debt trap diplomacy”-narratief. Chinese kredietverstrekkers maken slechts 12% van de Afrikaanse buitenlandse schuld uit – een kleiner aandeel dan dat van multilaterale organisaties of particuliere kredietverstrekkers. Het gediversifieerde schuldprofiel beperkt de invloed van een enkele schuldeiser.
Met een afkoelende Chinese economie en een groeiende druk op binnenlandse consumptie is het voor de Chinese overheid bovendien lastig zich te verantwoorden bij haar bevolking voor zulke buitenlandse megainvesteringen – die op het einde toch vaak herstructurering of kwijtschelding van de schulden vereisen. China heeft dus zelf belang bij duurzame partnerschappen gericht op handel en investeringen met reëel economisch rendement. Xi Jinping omschreef de nieuwe generatie projecten van het Belt and Road Initiative (BRI) als “klein maar prachtig” om te benadrukken dat de focus ligt op schaalbare, duurzame investeringen. Tijdens het laatste China-Afrika-samenwerkingsforum afgelopen september in Beijing werd dan ook een pakket van $50,7 miljard aan kredietlijnen en investeringen afgeklopt, gericht op handel en economische groei.
Trouwens, Afrikaanse leiders gaan zeker niet blindelings mee met de Chinezen. Ze bieden weerstand bij ongunstige deals, maken zich zorgen over Chinese invloed (discussies over bans op TikTok en Huawei bestaan daar ook) en spelen verschillende grootmachten – het Westen, opkomend India, Rusland en China – tegen elkaar uit om de beste overeenkomst te verkrijgen. De relatie tussen China, Afrika en het Westen moet geen zero-sum-verhouding zijn. China werkt bijvoorbeeld met internationale financiële instellingen samen om Afrikaanse schuldenlasten aan te pakken, wat zowel Afrikaanse stabiliteit als investeringszekerheid bevordert. Europese bedrijven kunnen voortbouwen op Chinese investeringen in wegen, havens en energiecentrales om hun eigen handelsbetrekkingen met Afrika uit te breiden. En wat kunnen ze nog doen? “Sneller beslissen” – zonder betutteling – “en na een beslissing sneller handelen,” luidt het advies van mijn oude schoolkameraad, die de voornaamste frustraties oplijst van zijn Afrikaanse zakenpartners over Europeanen.
Ready to grow your China business
New business starts when people meet each other and have a chat. Don’t hesitate to get in touch to discuss your China business and needs.
Ready to grow your China business?
Don’t hesitate to get in touch to discuss your China business and needs. We will answer your initial questions and can walk you through our case studies to see how we can better manage and grow your China business.
Ready to grow your China business?
Don’t hesitate to get in touch to discuss your China business and needs. We will answer your initial questions and can walk you through our case studies to see how we can better manage and grow your China business.
Ready to grow your China business?
Don’t hesitate to get in touch to discuss your China business and needs. We will answer your initial questions and can walk you through our case studies to see how we can better manage and grow your China business.