“Als een jongere in China faalt, is de virtuele wereld vaak een vluchtweg.”

IZakendoen gaat snel in China. De ene avond krijg je in een hotelbar een groots plan voorgeschoteld voor business in de farma-industrie. De volgende ochtend bezoek je een hulpcentrum voor gameverslaafde jongeren waar in een handomdraai een beslissing valt over een nieuwe investering. 

Ons tafeltje staat op het glazen observatiedek van een hotelbar in Chongqing. Onder het stevige glazen dek gaapt een diepte, met helemaal onderaan de cruiseboten op de Yangtze-rivier. De boten brengen lokale toeristen langs de stadszichten. Naast mij aan het tafeltje zitten Meneer Guo, mijn jarenlange trouwe zakenpartner in China, en Meneer Wang.

“Jij de licenties, ik de verkoop, elk 50/50. Wat denk je?”

Meneer Guo stelde me zopas voor aan Meneer Wang. Hij is de regionale manager van Sinopharm. Guo en Wang zijn schoolvrienden die na hun studies in de farmabusiness zijn gestapt, met succes. De insteek van het gesprek is simpel: “Ik heb een gigantisch verkoop- en distributienetwerk,” zegt meneer Wang. “Welke Europese producten – licenties van westerse geneesmiddelen of voedingssupplementen – kan jij erin kwijt? We starten een nieuw bedrijf op, elk krijgt de helft van de aandelen, en we brengen allebei kapitaal in. Jij regelt de licentieovereenkomsten in Europa, ik de verkoop. Meneer Guo, die we allebei al jaren kennen en vertrouwen, staat garant voor deal.” Het is net dat soort opportuniteitsdenken dat de gemiddelde westerling tegelijk frustreert en energie geeft. De frustratie komt voor uit de vaagheid van de vraag: alles kan, maar hoe gaat het concreet? De energie komt van de snelheid van uitvoering en natuurlijk de marktkans. 

De volgende ochtend belt meneer Guo me op met de vraag of ik iets te doen heb die dag. Mijn oorspronkelijke plan om een dag door te werken, hou ik voor mezelf. “Niets gepland? Ok, dan pik ik je over een halfuurtje op. Ik heb interesse in een investering en wil je mening.” Ik ken meneer Guo al lang genoeg om geen vragen te stellen en gewoon te zien wat er op me afkomt. Een halfuur later laveren we door de stadsjungle van Chongqing, een 30 miljoen inwoners tellende agglomeratie. 

Cooler dan Antwerpen

Bij mijn eerste bezoek aan deze surreëel ogende stad was het liefde op het eerste gezicht, gevoelens die enkel verder werden aangewakkerd tijdens mijn latere, intussen ontelbare bezoeken. Als inwoner van het naburige Chengdu, dat een sterke rivaliteit kent met Chongqing, is het evenwel een geheime liefde. Het is alsof een Antwerpenaar zou toegeven dat hij Gent veel leuker vindt. Maar de skyline van Chongqing is voor mij minstens zo indrukwekkend als die van New York.

Een uur later bereiken we onze bestemming. Het te evalueren investeringsproject blijkt een hulpcentrum voor gameverslaafde tieners te zijn. Scholen en ziekenhuizen die geen blijf meer weten met radeloze ouders van verslaafde jongeren verwijzen door naar dit centrum. Alleen al in Chongqing zijn er duizenden tieners die dagelijks meer dan 10 uur achter de pc doorbrengen en in het ergste geval zelfs stoppen met school. 

Gamen om te ontsnappen aan de druk

De hoge verwachtingen van ouders en grootouders jegens hun ene (klein)kind leiden tot veel kansen voor de kinderen - zoals extra onderwijs, prestigieuze hobby’s, of studeren in het buitenland - maar ook tot een immense druk. Als een jongere faalt of zelfs maar de indruk wekt niet aan de verwachtingen te voldoen, dan heeft hij of zij de zuurverdiende spaarcenten van grootmoeder verkwanseld. De virtuele wereld vormt dan voor velen een vluchtweg. 

We lopen door de wandelgangen met de vele leslokalen. De eerste halte is de trofeeënkast met bekers voor ‘Aziatisch Kampioen Counterstrike’ of ‘Chinees Kampioen FIFA’. De stichters van het bedrijf zijn oud-kampioenen in het gamen, wat hen een heldenstatus geeft bij de adolescenten.  Psychologen leren de tieners overdag om verantwoordelijk om te gaan met het gamen. Sociale vaardigheden worden opgebouwd tijdens de groepstherapie, en sessies met de ouders zijn cruciaal om het zelfbeeld van de kinderen weer op te krikken. 

“Maak de papieren maar op”

Ook de ouders worden bijgeschoold over online gaming. De ondernemers bestrijden de ouderlijke perceptie dat gaming nutteloos tijdsverlies is  en tonen de verschillende carrièrepaden in e-sports, zoals professionele gamer, spelontwikkelaar, of journalist. E-sports is intussen een miljardenindustrie. In China alleen al draait de game-industrie een omzet van meer dan €20 miljard. Het is de grootste gamingmarkt ter wereld.

Meneer Guo luistert naar de uitleg over het hulpcentrum, en knikt instemmend als de medewerkers mijn vragen over het zakenmodel beantwoorden. Ik heb Guo’s enorme appetijt om bij te leren altijd gewaardeerd. Hij is ook bescheiden genoeg om anderen niet de les te spellen, iets waar menig zakenman met zijn status last van heeft. Net voor we in de lift stappen vraagt hij aan de medewerkers om de papieren op te maken. De twee gamer- ondernemers glunderen.